Rozdział 2 – Część 2 – Aylin

"Kiedy człowiek jest szczęśliwy wszyscy mu zazdroszczą, ale gdy jest smutny, to niewielu mu współczuje."

Calvin Harris - Summer

~3 września~

Zgrabnym ruchem założyłam na siebie mój ulubiony szary cieniutki sweterek, czarne legginsy, a do tego ciemno fioletowe conversy. Rozczesałam włosy stając przed lustrem i na chwilę skupiłam się na swojej twarzy. Duże jasno błękitne oczy były zmęczone po wczorajszej imprezie, ale wciąż przyciągały uwagę. Blond włosy z natury kręcone spływały lokami po ramionach. Pełne usta ułożyły się w seksowny uśmiech Pokręciłam głową sama do siebie.

– Rusz dupę. – mruknęłam cicho do siebie odwracając się w stronę nieposłanego łóżka. Chwyciłam brązową torebkę która zawierała szkolne rzeczy i wyszłam z pokoju zamykając go na kluczyk.

– Hej Lin idziesz dzisiaj na trening ? – szybko odwróciłam się do mojego rozmówcy. Wysoki brunet z kocimi zielonymi oczami szeroko się uśmiechał. Schował dłonie do kieszeni w geście zdenerwowania i oparł się o framugę drzwi.

– Hmmmm niech pomyślę...chyba tak, znaczy powinnam dać radę. – odpowiedziałam z uśmiechem. Jackson Henks był naprawdę miłym i przystojnym gościem z poczuciem humoru, co naprawdę uwielbiałam. Razem biegamy w szkolnej drużynie lekko atletycznej, więc widzimy się równomiernie co dwa dni.

– To dobrze. Mam po Ciebie przyjść ? – spytał z wahaniem. Spojrzałam na niego niepewna co mam odpowiedzieć. Wzruszyłam ramionami.

– Nie. Jestem dużą dziewczynką znam drogę. – powiedziałam kierując mój wzrok na szkolne drzwi. Jackson jako dobrze wychowany dżentelmen kulturalnie otworzył mi drzwi i przepuścił jako pierwszą. Uśmiechnęłam się do niego a na jego twarzy zawitał rumieniec.

– To do wieczora. – powiedziałam na odchodnym. Było już 5 minut po dzwonku więc szybkim ruchem skierowałam się do sali biologicznej. Byłam na profilu medycznym. Chociaż tyle mogłam zrobić, by otrzymać od mojej bezuczuciowej matki namiastkę uwagi. Roger już zaprzepaścił swoje szanse u nich, ja próbowałam jeszcze uratować co się dało, ale marnie mi to wychodziło. Za to nasza najmłodsza siostra – Delania miała więcej szczęścia.

Weszłam do sali bez przywitania i popatrzyłam na nauczyciela który uczył biologi. Siwego starszego mężczyznę, którego koszula poplamiona była kawą, z resztą jak każdego ranka. Uśmiechnął się i kontynuował swój monolog na temat układu krwionośnego człowieka. Usiadłam w ostatniej ławce która należała do mnie, wypakowałam podręcznik, zeszyt w kolorowe misie i eleganckie pióro. Ułożyłam wszystko na stoliku i wyjrzałam przez okno na zatłoczony przez auta parking. Dzisiaj zapowiadał się dość chłodny poranek, ciemne chmury skutecznie chowały słońce i ulewny deszcz mógł spaść w każdej chwili. Odwróciłam się i rozejrzałam po klasie, była to sala podobna jak w tych uniwersytetach. Większość mebli była z ciemnego drewna i stały na tle białych ścian. Moją uwagę przyciągnął papierek który właśnie wylądował na moim stoliku. Dokładny złożony skrawek zapewne wyrwany z zeszytu.

"Dzisiaj trening cheerleaderek nie zapomnij :)"Jęknęłam i popatrzyłam na naszą przewodniczącą cheerleaderek, jasną blondynkę – Alexandrie Vlasco. Była to bardzo władcza dziewczyna, z ogromnym sercem dla zwierząt. Miała także naprawdę duży talent wokalny. Jakby na zawołanie spojrzała na mnie swoimi niebieskimi oczami i uśmiechnęła się. Westchnęłam sfrustrowana... no to dzień zapowiada się naprawdę pięknie.

Po godzinnym wykładzie zadzwonił dzwonek, szybko opuściłam klasę. Wychodząc na korytarz napotkałam Rogera.

– Cześć bracie. – powiedziałam patrząc mu w oczy, a to co zobaczyłam zmartwiło mnie. Na jego twarzy malował się głęboki smutek i rozczarowanie.

– Hej siostro. – odpowiedział na moje powitanie. Skierowałam się do automatu na kawę. Rozejrzałam się dokoła. Zauważyłam ucznia z pierwszej klasy. Niską pucułowatą dziewczynę z okularami.

– Hej Ty tam pierwszaku! Masz 5 dolarów ? – spytałam się. Dziewczyna lekko drgnęła, ale posłusznie pogrzebała w plecaku. Wyciągnęła 10 dolarów i podała mi je chowając twarz za czarnymi prostymi włosami.

– Spadaj. – rzuciłam do niej i kupiłam sobie kawę dla Rogera i dla mnie. Dwa cappuccino.

– Wytłumaczysz mi dlaczego ciągle kupujesz kawę w automacie, zamiast pójść po porządną do kawiarni? – spytał z niezrozumieniem brat.

– A wiesz? To chyba przyzwyczajenie. – rzuciłam obojętnie oglądając kubek, po czym spojrzałam z powrotem na Rogera.

– Nie martw się braciszku. Jak tylko tego typa dorwiemy czy też Lis to nie będą mieli życia. Wiesz do czego jesteśmy zdolni. – Roger uśmiechnął się do mnie, ale w jego oczach ciągle czaił się smutek.

– Wiem wiem tylko to trudniejsze niż sądzisz, pisała wczoraj i dzisiaj do mnie. – wyciągnął swój telefon. LG g2 i pokazał mi esemesy. Wzruszyłam ramionami

– Zapomnij o niej. Są tysiące innych lasek, którymi możesz się nacieszyć. – powiedziałam mocno go przytulając. Wtedy zauważyłam kolesia ,który stał na schodach i się na mnie gapił. Puścił mi oczko i poszedł w swoją stronę, dopiero teraz go skojarzyłam. Wczoraj, Lis, klub, Paradise, zerwanie. Szybko wymazałam go z pamięci przypuszczając, że to pewnie jakieś złudzenie lub halucynacja.

– Chodź odprowadzę Cię pod klasę. – Uśmiechnęłam się do niego i razem wolno ruszyliśmy korytarzem. Teraz miałam rozszerzoną chemię. Poprawiłam torbę na ramieniu. Gdy coś mnie szarpnęło do tyłu, cofnęłam się parę kroków łapiąc równowagę i spojrzałam na dziewczynę z dzikim uśmiechem, stojącą parę metrów ode mnie. Jej czarne zaczesane w wysoki kok włosy były irytująco proste, a postawa świadczyła o wrogości. Szerzej otworzyłam oczy ze zdziwienia.

– Wariatko. – syknęłam głośno. Brat uspokajająco położył dłoń na moim ramieniu. Spojrzałam na niego z niemym pytaniem, dlaczego mnie powstrzymuje. Pokiwał głową i cofnął dłoń. Dziewczyna wzruszyła ramionami, po czym ręką przeczesała swój długi kucyk chichrając.

– Mogę sobie na to pozwolić. – powiedziała jak gdyby nigdy nic. Moje zdziwienie i złość sięgnęły zenitu. Podeszłam do niej i powoli wylałam na nią moją jeszcze nie naruszoną gorącą kawę, a ta pisnęła przeraźliwie.

– Witaj w szkole gdzie mogę sobie na to pozwolić... – powiedziałam spokojnie.

~

Stałam w drzwiach jadalni razem z bratem. Czułam się już zmęczona po dzisiejszych lekcjach, a czekało mnie ich jeszcze więcej I te zadania domowe.

– Amanda już na nas czeka...z niespodzianką. – rzucił Roger, a ja popatrzyłam zaciekawiona w stronę wyższego piętra.

– Idziemy zrobić porządek. – mruknęłam. Przy naszym stoliku siedziały 3 osoby w tym dwóch pierwszaków. Przystanęłam dokładnie obok Amandy. Roger przywitał się dając jej buziaka w policzek. Zrobiłam to samo i usiadłam po jej lewej stronie. On natomiast prawej. Po drugiej stronie czarnoskóry chłopak zaciekawiony popatrzył się na mnie, bardziej obserwując niż patrząc.

– Kto to? – spytałam Amandę, a ta lekko się uśmiechnęła.

– Samuel i Daniel. – wyjaśniła naprędce. Daniel zaczął bawić się nerwowo dłońmi, a Sam odważnie podał dłoń Rogerowi, który zaskoczony uściskał ją.

– Ehh wybacz Amanda, ale nie rozumiem czego oni tu szukają. powiedział albo raczej zapytał Roger.

– Chciałam im tylko wyjaśnić na czym polega Elita w tej szkole... są nowi, jeszcze nic nie wiedzą, a jako że nie mam na razie nic lepszego do roboty pomyślałam, że im co nieco opowiem. – odpowiedziała. Słysząc to uśmiechnęłam się szeroko.

– Ale to nie powód, żeby ich tu przyprowadzać, po co nam oni.? – rzucił coraz bardziej zirytowany Roger.

– Elita polega na tym, że jesteście naszymi sługami chłopaki. – powiedziałam wyzywającym tonem. Ich reakcje były komiczne. Daniel popatrzył się na mnie z szeroko otwartymi ze strachu oczami, a Sam skulił się nieznacznie. Mój uśmiech jeszcze się poszerzył.

– Ej spokojnie Lin. – powiedziała dziewczyna obok mnie.

– Dobra powiem wam co i jak, a potem się zmywacie jasne? – wycedziłam mając na dziś już dość pierwszaków.

– Tak tak jasne. – odpowiedzieli.

– Więc jesteśmy jakby samorządem tej szkoły, najwyższym punktem nawet ten spasiony dyrek nie ma przy nas nic do powiedzenia. To my kierujemy tą szkołą. Nasze zasady są tu najważniejsze i radzę wam się tego trzymać. Albo jesteście naszymi przyjaciółmi albo wrogami albo trup...nikim. – powiedziałam udając poważny ton i spojrzałam na Rogera.

– No tak jak powyżej nic dodać nic ująć, jeden mały błąd a pożałujecie. – powiedział miażdżąc ich wzrokiem. Przewróciłam oczami. Spojrzałam na zegar nieruchomiejąc. Powinnam się zaraz zjawić na treningu cheerleaderek.

– No spadać już. – powiedziałam. Posłusznie chwycili torby i odeszli.

– Słuchaj potrzebuję coś dobrego na jutro załatwisz mi coś ? – spytałam z nadzieją w głosie Amandę.

– Masz to jak w banku.