Rozdział 2 – Część 1 – Amanda

"Czasami podaje się komuś pomocną dłoń, żeby mieć go w garści."

Delain - We Are The Others

~3 września~

Otworzyłam leniwie oczy i przyciągnęłam się porządnie, po czym podniosłam się na łokciach i spojrzałam nieco nieprzytomnie na otoczenie.

– Łóżko...moje. – powiedziałam smętnie rzucając się z powrotem na pościel. – To dobrze.

To oznaczało, że wczorajszy wieczór mogłam zaliczyć do udanych. Żal mi tylko trochę Rogera. Jego panienka okazała się być szmatą, co w sumie mnie nie dziwi. Od początku wiedziałam, że to jedna z tych co nie szanują swoich facetów. Ale żeby tak upokorzyć właśnie Rogera? Ma szczęście, że Roger nie należy do tych co wyżywają się na kobietach. Z resztą pal ją licho. Będzie po prostu traktowana jak powietrze. Ale ten facet, z którym się całowała nie będzie miał życia. Roger go zniszczy za to, że przystawiał się do jego panienki.

– Henry... – szepnęłam do kota, który właśnie wskoczył na moje łóżko. Kiedy tylko dotknęłam jego przyjemniej srebrnej sierści, od razu poczułam mocne mruczenie, a zwierzę zaczęło się we mnie wtulać. Spojrzałam na budzik stojący na szafce nocnej.

– 10:47...zdążę na drugi blok. – rzuciłam i powoli zgramoliłam się z łóżka.

Dwadzieścia minut później byłam już gotowa do wyjścia. Pogłaskałam Henriego i opuściłam mieszkanie.

Na 75 Ulicy było wyjątkowo cicho i spokojnie. Spokojnie udałam się w stronę swojej ulubionej kawiarni „Primo Caffé”, znajdującej się na rogu Columbus Ave i 71. Podobnie jak wieczorne spacery, tak i posiłki na mieście były moją codziennością. Minęłam właśnie „Shadow”, jeden z najlepszych – moim zdaniem – klubów w Nowym Jorku. Chwilę później spostrzegłam wielki napis „Felipe's Burrito” stanowiący nazwę świetnej meksykańskiej knajpki. W tym samym budynku, tyle że od strony 71 Ulicy znajdowała się „Primo Caffé”.

Wnętrze kawiarni było przytulne i nowoczesne. Ściany pomalowane zostały pąsowym różem, a orzechowe panele oraz znajdujące się po lewej stoliki i ławy w kolorze palonego dębu pięknie komponowały się z wygodnymi fotelami w jasnych odcieniach kawy. Na prawo od wejścia stał długi ceglany bar z ciemnym blatem z drzewa irokko, na którym wystawione były pysznie wyglądające wegańskie i wegetariańskie słodkości. Usiadłam na jednym ze stołków barowych i pomachałam do uroczego bruneta wychylającego się z zaplecza.

– Cześć Ami! – rzucił szybko, po czym zniknął na chwilę, a ja rozejrzałam się po sali. Oprócz mnie, pary jakiś młodych dziewczyn i długowłosego chłopaka z książką, popijającego gorącą czekoladę nie było nikogo.

– Już jestem. – zawołał chłopak podchodząc do mnie.

– Cześć Jer. Pusto tu tak jakoś. – rzuciłam poprawiając brunetowi kilka niesfornych kosmyków, które opadły mu na czoło.

– No wiesz... – zaczął szykując moją ulubioną Café noisette. – Wakacje się już skończyły, to większość ludzi wróciła do pracy, szkoły czy na uczelnie. – wyjaśnił podając mi małą pękatą filiżankę. Od razu do moich nozdrzy wdarł się mocny zapach kawy i subtelny aromat wiśniówki.

– Dziękuję. Masz muffinki orzechowe?

– No jasne! – rzucił z entuzjazmem i czym prędzej z jednej z gablot wyjął sporej wielkości brązową babeczkę z jasną czekoladką na środku.

– A któż to do nas zawitał o tej porze! – usłyszałam z prawej.

– Hej Bri. – rzuciłam razem z Jeremim do niewysokiej blondynki stojącej w drzwiach.

– Ty nie w szkole? – spytała uśmiechając się promiennie.

– Zwalę wszystko na Rogera...chociaż nie. Nie wszystko. – dodałam po chwili. – Tego co działo się po Paradise nie mogę na nikogo zwalać, skoro to był mój pomysł. – rzuciłam porozumiewawcze spojrzenie Briannie.

– Noo, poszaleliśmy, nie ma co. – zaśmiała się. – Shadow to jednak to. Nie żebym miała coś do gustu Rogera, ale Paradise jak dla mnie nie ma tego klimatu.

– No nie przesadzajmy, bo wnętrze ma całkiem całkiem. – dodał Jeremy.

– Słuchajcie, miło było, ale muszę już lecieć. – powiedziałam.

– Jak to? Już? – zapytała Brianna.

– Lecę na cztery godzinki. – rzuciłam biorąc torbę. – Może później wpadnę. – dodałam.

– To powodzenia. – zawołała Bri na odchodne.

~

Kiedy weszłam do budynku szkoły większość uczniów była jeszcze w jadalni na przerwie obiadowej. Mogłam więc spokojnie iść do szafki i nie obawiać się o żadne zaczepki.

– Nuudzi mi się! Ej wy! Kociaki! Chodźcie tutaj! – zawołał ktoś kiedy wyjmowałam podręczniki. Najwyraźniej znowu jeden z naszych szkolnych „gangów” znalazł sobie jakieś płotki do maltretowania. Zamknęłam szafkę i ujrzałam czarnoskórego chłopaka, który jak na złość biegł prosto w noim kierunku. Zawołałam go, a ten na całe szczęście w porę się zatrzymał i spojrzał na mnie z małym przerażeniem.

– Musisz mi pomóc! – wrzasnął, a ja skrzywiłam się nieznacznie.

– Ja nic nie muszę. – rzuciłam poważnie.

– Ale oni mu coś zrobią! – krzyknął ponownie.

– Możesz tak nie krzyczeć? Kto? Komu? – spytałam spokojnie.

– Mojemu koledze. Szliśmy, a oni nas zaczepili. – wzięłam głęboki oddech, zrobiłam krok i nakazałam chłopakowi iść za sobą. Usłyszałam jakieś wołania i spojrzałam w tamtą stronę. Czterech chłopaków stało zwróconych bokiem do mnie. Otaczali kogoś. Pewnym krokiem ruszyłam w ich stronę.

– Co tu się dzieje? – spytałam mało przyjemnie. Panowie odwrócili się do mnie. Byli to chuligani z trzeciej klasy, nazywający siebie „Fright of Scamps”.

– O Amanda. – rzucił zaskoczony Gary. Nawet dobrze, że to na nich trafiło, ponieważ wiedziałam doskonale, że chłopak miał do mnie słabość.

– Co ty odwalasz Gary? – spytałam po czym spojrzałam na niedoszłą ofiarę. Chłopak miał dłuższe, bardzo jasne blond włosy zasłaniające czoło i duże okulary z czarnymi oprawkami, zza których hardo spoglądały szaro – niebieskie oczy.

– Chcieliśmy się tylko zabawić. – szepnął napastnik niczym zbity psiak.

– Zabawić tak? I w ten sposób chcesz zwrócić moją uwagę? – rzuciłam bezczelnie prosto z mostu, a ten zrobił zdziwioną minę.

– Ale...

– Żadnych „ale”. Macie go zostawić. Od tej pory chłopak jest pod moją opieką i niech się który odważy go tknąć. – powiedziałam dobitnie. FoS nie miało tu nic do gadania. Doskonale wiedzieli, że mam bardzo dobre układy z Elitą. A że mają wystarczająco oleju w głowie, żeby im nie podpadać, to odwrócili się i szybkim krokiem zaczęli się oddalać.

– Daniel! Nic ci nie zrobili?! – spytał przerażony czarnoskóry chłopak, podbiegając do kolegi.

– Nie. – szepnął blondyn wstając z podłogi i zaraz spojrzał na mnie. Zdawał się być niezadowolony z mojej obecności. – Co ty tu jeszcze robisz? Mało ci upokarzania mnie? – warknął.

– To nie było upokarzanie. – rzuciłam krzyżując ręce.

– To niby co?

– Widać, że jesteś nowy. – uśmiechnęłam się.

– A co to ma do rzeczy?!

– Spokojnie, bez emocji. Po prostu. Nie znasz zasad rządzących tą szkołą.

– A jakie tu mogą być zasady? Szkoła jak szkoła.

– I tu się mylisz. Jeśli mam wam to wyjaśnić to musicie pójść ze mną.

– Chyba śnisz. – rzucił, po czym ruszył w stronę sali gimnastycznej.

– Jak chcesz. – odparłam obojętnie i skierowałam się w przeciwnym kierunku. Usłyszałam za plecami jak czarnoskóry próbuje przekonać blondyna do pójścia ze mną.

– Stój! Zaczekaj! – krzyknął. Odwróciłam się. Blondyn patrzył gdzieś w bok z naburmuszoną miną, natomiast drugi chłopak szczerzył się jak głupi.

– Chodźmy na stołówkę. – rzuciłam.

~

– Więc tak. – zaczęłam kiedy usiedliśmy przy jednym z wolnych stolików na górnym poziomie. – Normalnie nie wolno by wam było tu siadać.

– Czemu? – spytał Samuel.

– Ponieważ ten poziom jest zarezerwowany dla Elity i ich przyjaciół.

– Czyli ty jesteś z Elity?

– Nie. Ja należę do ich przyjaciół, co oznacza mniej więcej tyle, co nieformalny członek i ponieważ mam z nimi dobre układy mogę was tu wyjątkowo wprowadzić. Ale do rzeczy. Szkołą rządzi wspomniana wyżej Elita. Należą do niej Maragret McMinn, oraz Roger i Aylin Richards. Margaret jest...charakterystyczną osobą, której raczej nie przegapicie. – mówiłam coraz bardziej wkręcając się w temat. – Jeśli usłyszycie kiedykolwiek o  B&W to wiedzcie, że idą siostry Black and White, czyli właśnie Margaret i jej młodsza siostra Jolanda.

– A ci Roger i Aylin? – spytał podekscytowany czarnoskóry.

– Ich lepiej tym bardziej omijajcie. O ile Margaret będzie sama was gnębić, o tyle tamci, jeśli im podpadniecie wkręcą w to całą szkołę, a wierzcie mi, jeśli publicznie oznajmią, że im podpadliście to nie ma takiej siły, która zatrzyma to rozpędzone w waszą stronę bydło. No chyba, że sama Elita postanowi was oszczędzić, na co są bardzo znikome szanse.

– A nauczyciele? Dyrektor?

– Nope. Oni nic nie zrobią. Uczniowie mogą nawet na lekcji zacząć rzucać w kogoś jajkami czy oblać wodą, a nauczyciel nic nie zrobi. I nie, że nie chce. On nie może nic zrobić, bo sam wtedy podpadnie.

– To jest jakieś chore! – krzyknął oburzony Sam.

– Ciszej. – szepnęłam. – O! O wilkach mowa. – rzuciłam patrząc na wejście do jadalni, w których stali Roger i Aylin. – No to możecie z ust samej Elity dowiedzieć się co nieco. – powiedziałam do nieco przestraszonego Samuela i lekko poddenerwowanego Daniela.

________________________

Kontynuacja u Carmelka :D
Rozdziały będą się pojawiać co około tydzień (choć przyznaje, że ten rozdział powinien się pojawić dopiero w sobotę i nie mogłam się powstrzymać ^^