Rozdział 7 – Część 1 – Amanda

„Nie mów, że nie masz wyboru, bo zawsze go mamy.

Choć czasem wybieramy między złym i jeszcze gorszym.”

Black Veil Brides - Carolyn

~10 października~

Wf dobiegł końca. Kiedy wychodziłam z hali sportowej, na której dowiedziałam się o wczorajszym apelu zastanawiałam się co mam o tym wszystkim myśleć. Zerkałam nieco nerwowo na mijanych ludzi, a gdy tylko ktoś na mnie krzywo spojrzał od razu spuszczałam wzrok. „Jak mogło dojść do czegoś takiego? Nie, to na pewno nie moja wina. Przecież mam swoje zasady.” pomyślałam. W połowie drogi do budynku szkoły zatrzymałam się nagle i wbiłam wzrok w ziemię.

– Margareth mnie zabije. – szepnęłam i spojrzałam w szare niebo. Rozkoszowałam się tą chwilą spokoju, dopóki nie zaskoczył mnie pan Dallas.

– Amando? – zaczął, a ja aż lekko podskoczyłam, odwróciłam się do niego. – Wystraszyłem cię? Wybacz. Chciałem się spytać, dlaczego nie było cię wczoraj w szkole?

– Źle się czułam, no wie pan. – rzuciłam wymijająco i wymownie objęłam rękami brzuch.

– Ah tak tak, rozumiem. – zmieszał się nieco. – Chciałem ci przekazać jedną informację. Wkradł się mały błąd podczas przydzielania uczniów i Daniel Johnson nie jest twoim podopiecznym. – „Dobrze, że tylko o to ci chodziło.” pomyślałam. – Coś się stało? Zbladłaś.

– Nie, nic się nie dzieje proszę pana. – uśmiechnęłam się sztucznie. – Dziękuję, że mnie pan poinformował.

– Nie ma sprawy, w końcu to mój obowiązek. – odwzajemnił słabo uśmiech. Rzadko kiedy zdarzało mu się zmienić wyraz twarzy na bardziej wesoły, niż pokerowa twarz. Robił to tylko do wybranych osób, a mnie najwyraźniej do nich zaliczał. – Jakby co to Daniel już o wszystkim wie, więc nie musisz się martwić. – dodał, po czym odszedł poganiając paru spóźnialskich uczniów. Prawdopodobnie był już dzwonek, ale nie miałam ochoty iść na ostatnią godzinę pierwszego bloku. Nie chciałam patrzeć na tych wszystkich ludzi nawet podczas przerwy obiadowej. Z ponownego zamyślenia wyrwała mnie zbliżająca się grupka chłopaków z trzeciej klasy, pośród których dojrzałam Perhama, najwyraźniej dobrze odnalazł się w swojej nowej klasie.

– O Trawolubna! – krzyknął ucieszony i stanął przede mną, uprzednio wyplątując się z ramion otaczających go kolegów. – Jeszcze nie w szkole? A taka pilna uczennica. – dodał ironicznie, a panowie, którzy stanęli obok zaczęli wołać i pogwizdywać. Nie lubiłam tego i chętnie bym im coś powiedziała, ale nie miałam tyle siły, czułam się beznadziejnie i chciałam stąd jak najszybciej odejść.

– Daj mi spokój. – rzuciłam do niego stanowczo i skierowałam się w stronę szkoły.

– Hej, chwila. – powiedział już nieco poważniej i podbiegając złapał mnie za ramię, a ja nie mogłam już wytrzymać i wyrwałam mu się z uścisku.

– Daj mi spokój, dobrze?! – mój podniesiony głos rozniósł się po okolicy. Ruszyłam dalej, ale on nie dał za wygraną i znów ruszył za mną.

– Co się dzieje, co? – zatrzymałam się, ale nie spojrzałam na niego. – Ej wy! Idzie na salę, a nie się lejecie! – warknął Derrick. Śmiechy natychmiast umilkły i rozniosły się oddalające od nas kroki.

– Idź na lekcje. – odparłam chłodno.

– Najpierw chcę się dowiedzieć o co chodzi.

– Głuchy jesteś? Co cię w ogóle interesują moje problemy? – spytałam autentycznie nie rozumiejąc jego nagłego zainteresowania.

– Jesteś moim opiekunem, więc chcę wiedzieć na co jesteś zła.

– Nie jestem zła. – burknęłam.

– No to smutna, na jedno wychodzi. – włożył ręce do kieszeni swojej skórzanej kurtki. Poczułam jak moja głowa zaczyna gwałtownie pulsować i odruchowo złapałam się za nią. – Co ci?

– A nie widać? – poprawiłam brązową torbę i czym prędzej ruszyłam w stronę kafejki.

~

– Obiecaj, że powiesz mi o co chodzi albo cię nie wpuszczę. – powiedział Perham zastawiając mi wejście do pomieszczenia.

– Dobrze, niech ci będzie. – westchnęłam dając za wygraną, po czym weszłam do małej, przytulnej, utrzymanej w kolorach bieli, beżu i żółci kawiarenki. Usiadłam na kanapie ustawionej przy dużym oknie i oparłam się zmęczona.

– Duże latte. – powiedziałam do kelnerki zamykając oczy. Kiedy po chwili je otworzyłam spostrzegłam Derricka siedzącego na fotelu przede mną. – Jeszcze tu jesteś? – rzuciłam niemrawo.

– Mów o co chodzi. – powiedział dobitnie, a ja nie miałam siły mu już odmawiać.

– No dobrze. – oderwałam się od przyjemnego oparcia i pochyliłam lekko nad dzielącym nas stolikiem. – Chodzi o to, że... – przerwałam widząc zbliżającą się dziewczynę z moją kawą. – Dziękuję. – uśmiechnęłam się miło i gdy tylko odeszła kontynuowałam. – Chodzi o ten apel. Byłeś na nim więc pewnie wiesz o co chodzi.

– Serio myślisz, że bawię się w chodzenie na jakieś głupie apele?

– Eh. – westchnęłam. – Wczoraj był apel, na którym mówili coś o gimnazjaliście naszpikowanym narkotykami. – ściszyłam głos. – A tak się niestety sprawy mają, że sporo osób może mnie o to podejrzewać mimo, że tak naprawdę nie mam z tym nic wspólnego.

– Handluj... – szybko przyłożyłam mu dłoń do ust chcąc go uciszyć i potwierdziłam kiwnięciem głowy.

– Zaczęło się w zeszłym roku i miało być tylko dla znajomych, ale pech chciał, że po niedługim czasie miałam już kilku kurierów, którzy rozprowadzali niewielkie ilości towaru. Ale naprawdę niewielkie. To są moje zaufane osoby i wiem, że przestrzegają moich zasad.

– Zasad? Masz jakieś zasady przy...takich rzeczach?

– Tak. Nie zależało mi wtedy na kasie, a jedynie na wpasowaniu się w pewne towarzystwo, więc mogłam sobie pozwolić na wprowadzenie paru zasad. Między innymi chodziło sprzedaż w małych porcjach, zapamiętywanie, ewentualnie zapisywanie, czego jednak wolałam unikać, kto, kiedy i ile kupił oraz najważniejsza. Zakaz sprzedawania czegokolwiek innym klasom niż licealne.

– No to chyba ktoś w twoich szeregach nie jest z tobą do końca szczery. – uśmiechnął się złośliwie.

– Mówiłam, że to nie jest śmieszne. Właśnie zdradziłam ci informacje, które zna tylko garstka osób, więc proszę, nie mów tego nikomu. – głos nieco mi się załamał, a ja spojrzałam w dół. Derrick milczał, ale domyślałam się, że jest zaskoczony tym co właśnie mu powiedziałam.

– Zostało dwadzieścia minut do przerwy. Chcesz się gdzieś ulotnić? – spytał niespodziewanie. Pomyślałam chwilkę.

– Wiesz, chciałabym, ale najwyraźniej muszę się jeszcze z kimś spotkać. – rzuciłam wymijająco.

~

Minęło półgodziny czekania przy wejściu do jadalni, nim dostrzegłam zbliżającą się Margareth.

– Miałam nadzieję, że cię dziś zobaczę. – podeszła do mnie i przytuliła się. Byłam nieco zaskoczona tym gestem, ponieważ nigdy nie byłyśmy specjalnie blisko, jednak odwzajemniłam go.

– Mam problem...

– Wiem. – przerwała mi, a ja poczułam się jak mały szczeniak potrzebujący pomocy. – Powiedziałam już Rogerowi i Aylin, żeby zaczekali w pokoju wypoczynkowym.

Pięć minut później dotarłyśmy do średniej wielkości pomieszczenia piwnicznego, znajdującego się pod internatem. Głównymi jego punktami zaczepienia były nowoczesny kominek, sporej wielkości telewizor i brązowa skórzana kanapa. Małe okna, z których światło ładnie padało na drewniany dodatki, nadawały temu pokojowi niepowtarzalny klimat. Na fotelu skierowanym w stronę wejścia siedziała Aylin, na największym siedzeniu ustawionym tyłem rozsiadł się Roger.

– No to jesteśmy w komplecie. – zaczęła fioletowowłosa.

– Ta, jasne. – rzucił nieco zbyt złośliwie Roger. – Fajnie, że nas powiadomiłaś o swoim dołączeniu do nasze paczki. – powiedział, kiedy zajęłyśmy już swoje miejsca.

– Dla twojej wiadomości, nie podjęłam jeszcze ostatecznej decyzji. – odparłam nerwowo.

– Bez kłótni dobrze? – wtrąciła się Margareth. – Mamy ważniejsze rzeczy niż wasze sprzeczki. – westchnęła i kontynuowała. – Rano wujek wezwał mnie do siebie i wypytywał o dilerów. Oczywiście słowem nawet się nie odezwałam na twój temat Amanda. Nie zmienia to faktu, że mamy w szkole kogoś, kto myśli, że może sobie bez konsekwencji sprzedawać narkotyki.

– Sprawdziłaś już swoich kurierów? – odezwała się Aylin.

– Nie, dzisiaj dopiero dowiedziałam się o całym zajściu.

– Wiem, że nie chciałabyś tego ujawniać, ale ilu ich masz? – spytałam Margareth.

– Dwóch, Michael i James Curtiss z czwartej.

– Dobra, to już wiemy kogo sprawdzać. – poczułam kolejną już dzisiaj falę bólu i złapałam się za głowę. – Co ci jest? – podeszła do mnie i kucnęła.

– Nic, głowa mnie dziś co chwilę boli.

– To jedź do domu. My się wszystkim zajmiemy.

~

Kiedy wsiadłam do autobusu odetchnęłam z ulgą. Jeszcze tylko godzina i znajdę się w cieplutkim mieszkaniu, zrobię sobie dobre jedzenie, włączę muzykę i zabiorę się za kolejną książkę. Spojrzałam na niską, blondwłosą dziewczynę siłującą się z zablokowanymi drzwiami zaraz przy kabinie kierowcy. Kierowca jak widać nie spieszył się, aby coś z tym zrobić, jednak niespodziewanie na pomoc przybył wysoki brunet ubrany w skórzaną kurtkę, na widok którego blondynka dostała soczystych rumieńców. Mocno popchnął drzwi, które natychmiast się zamknęły. Spojrzał na dziewczynę, uśmiechnął się i skierował w moją stronę.

– Widzę, że nawet w autobusie mi nie odpuścisz. – rzuciłam zadziornie, kiedy usiadł obok.

– Nie zamierzam zostawiać cię w takim stanie samej. Westchnęłam opierając się o jego ramię.

– Zamierzasz jechać ze mną do domu?

– Zamierzam cię przynajmniej odprowadzić pod drzwi.

– To wstąpimy wcześniej do dwóch miejsc po obiad i deser.

I tak przeleciał mi cały dzień, w towarzystwie Derricka Perhama – flirciarza, buntownika i, jak się okazuje, dobrego przyjaciela.